Eerlijk over materialen (1)

Er was eens… Zo beginnen sprookjes vaak. Iedereen kent wel de prinses op de erwt en in dat verhaal zie ik een vergelijking met het Materialenpaspoort. Maar waar het sprookje vooral om de erwt ging, zijn we nu vooral geïnteresseerd in de samenstelling (en circulariteit) van de matrassen. Ik ga in drie artikelen wat verder inzoomen op het Materialenpaspoort en in dit artikel filosofeer ik graag over het überhaupt leveren van een paspoort.

Het Materialenpaspoort komt voort uit de gedachte van Ellen MacArthur en haar foundation. In lijn met de meer dan 40 jaar oude ladder van onze eigen Hollandse politicus Ad Lansink, stelt zij dat afval storten of verbranden in beginsel zonde is. Eigenlijk zouden we grondstoffen, materialen en producten moeten registreren ten behoeve van hergebruik. De beste keuze in haar visie (en die van Van Wijnen) is het onderhouden en repareren van gebouwen waar nodig. Het is daarmee best bijzonder dat het Materialenpaspoort zoveel aandacht krijgt. Het is immers niet de meest nuttige stap. Maar als je kijkt naar wat we gerelateerd aan BIM vandaag de dag voor elkaar krijgen (en dat is best wel veel), is er toch wat voor te zeggen.

ILS

De ILS (voor u wel bekend) schrijft voor dat er een Property ‘materiaal’ in het model aanwezig is, waarin materiaalkeuze wordt vermeld. Best wel handig dat je daar ook een materiaal opgeeft, want daarmee heb je je Materialenpaspoort grotendeels al af. Toch vreemd dat er vaak ‘binnendeur’ of ‘sandwichplaat’ staat, want die binnendeur is eigenlijk een product bestaande uit een samenstelling aan materialen. Door iemand een Materialenpaspoort te beloven, beloof je vooral dat je de ILS trouw tot uitvoering brengt. En dat doen we allemaal … toch? Uiteraard zijn er veel gedetailleerde varianten mogelijk, maar ‘the secret of getting ahead, is getting started’.

Bakkeleien

Maar waarom is het Materialenpaspoort dan nog geen gemeengoed? Mijn eerste idee is dat we met z’n allen (te) veel bakkeleien. Alsof we het niet eens zijn over het aantal matrassen op de erwt en ieder zijn eigen aantal, soort en afmeting matrassen kiest waar de prinses een nachtje op moet liggen. Dat zorgt natuurlijk niet voor consistente data in een landelijk platform! De één vindt materiaalinformatie vervuiling van zijn data, de ander wil materiaalinformatie in bibliotheken oplossen waar het bij de export niet lekker gaat, een derde vindt het flauwekul want hij gelooft niet in duurzaamheid en een vierde vindt het te veel werk voor iets dat niet per se hoeft omdat men materiaalinformatie toch niet gebruikt.

Zo heeft iedereen wel redenen om niet mee te doen aan het Materialenpaspoort. Tegen hen zou ik willen zeggen:

Materiaalinformatie is geen vervuiling, want je omarmt de ILS.
Waarom zou je materiaalinformatie in (vaak) complex beheersbare bibliotheken invullen als het ‘slechts’ het invullen van materiaal in een instance of type property is? Laat het middel niet erger zijn dan de kwaal? In het ergste geval is het een losse Pset.
Volgens mij is het niet relevant of je erin gelooft, het is nu eenmaal onderdeel van de opdracht van je klant.
En het argument dat het te veel werk is, gaat niet op als het verwerken van de ILS nu immers je werk is (althans, dat is raar).

Verlangen van duurzaamheid

Belangrijker dan het aantal matrassen en de afmetingen ervan, is wat je met de matrassen kan doen als je de prinses hebt gevonden. En daarvoor zal je materiaalinformatie moeten registreren. Laat in het Materialenpaspoort dus niet alleen het verlangen van duurzaamheid klinken, maar vervul het sprookje!

Het onderwerp van mijn volgende column gaat over het invullen van een Materialenpaspoort. Wat bied je aan, wat is haalbaar met betrekking tot het detailniveau en hoe ver zou ik (jullie adviseren te) gaan.

Diepgang van materiaalinformatie (deel 2)

Deel 2 gaat over de hoeveelheid informatie die we in een materialenpaspoort registreren, wat het van BIM vergt om materiaalinformatie op een hoger niveau te verwerken en welk niveau op dit moment acceptabel lijkt. Ook vertel ik wat over wat je nog meer kan bereiken dan enkel registreren, waarbij het met name over de circulariteitsindex (BCI) gaat. De uitsmijter is voor mij de stappen die je in de komende jaren neemt om in 2025 een gewenst niveau te hebben.

Automatiseren en delegeren van materiaalinformatie (deel 3)

In deel 3 wil ik het hebben over het toekomstperspectief dat we zien we op het gebied van data, ketensamenwerking en integrale verantwoordelijkheden. Hoe komen actuele thema’s als de Wet Kwaliteitsborging of de droombeelden van een digital twin om de hoek kijken. En welke invloed hebben ze op de registratie van informatie?